میدان مین
تقدیم به روح پاک سید مرتضى آوینى
در خیالم از خودم گاهى فراتر میروم
میروم تا روبهرو، آن سوى باور میروم
میچکد یک قطره سبزى بر خیال تند خاک
در خیالى سرخ از خود تا کبوتر میروم
میروم آنجا که مین روى زمین خوابیده است
گرچه خونین چهرهام، با زخم خنجر میروم
یک سر پر شور اینک روى خاک افتاده است
خاک میگرید برایم تا که بیسر میروم
با خودم گفتم که تنهایى غروب عاشقیست
گفت: تا میدان مین یک بار دیگر میروم
